[APH] Moje życie jest kłamstwem [Complete]

Seria: Hetalia
Pairing: USUK
Gatunek: Romans, shounen-ai
Ograniczenia: K+ (+9)?
Ostrzeżenia: Mogłam odejść od charakterów postaci, za co z góry przepraszam!

„Moje życie jest kłamstwem”

Czasem już nie możemy decydować o naszym życiu, szczególnie kiedy naszą duszę już ogarnia mrok. Wtedy też nie mogłem o tym zadecydować.

- On ma żyć! Nieważne jak, ma żyć! – krzyki królowej, jedyna rzecz, która przedostawała się do mojej świadomości, potem już nie było nic. Nagle nastała pustka, a po niej ponowna jasność…

                Moje życie jest kłamstwem. Już nawet nie wiem ile wieków żyję w tym przekonaniu. Od wtedy, od tej przegranej bitwy, od tych słów królowej, już moje życie nigdy nie było prawdą…

- England, może wpadnę do ciebie i obejrzymy jakiś horror? – znów to samo głupie pytanie pada z ust Ameryki. Czemu chociaż raz nie może dać mi spokoju?

- Nie, Angleterre dzisiaj idzie ze mną wybrać jakiś nowy strój, w końcu jego ubrania są już od wieków passé! – te słowa, padające z ust Francji, znam już chyba na pamięć.

- To może najpierw idźcie wybrać ubrania, a potem obejrzyjcie horror, ja mam spotkanie z królową – mój głos jest chyba zbyt twardy… Ale co z tego, teraz nie mam czasy się nad tym zastanawiać. Biorę tylko moje papiery i zaraz znikam za drzwiami sali konferencyjnej, muszę stąd jak najszybciej uciec, w końcu nie mogę się spóźnić.

                Skrzypnięcie ciężkich, ogromnych drzwi, to dźwięk, który od lat towarzyszy mojemu wejściu na herbatkę do królowej.

- Czekałam na ciebie, Arthurze – mówi z tym swoim ciepłym uśmiechem i delikatnym głosem. Ona jest inna, niż jej poprzedniczki.

- Welcome, my queen – odrzekam z delikatnym ukłonem, po czym zajmuję stałe miejsce naprzeciw niej.

- Wszystko jest przygotowane, nie krępuj się – mówi z tym swoim poczciwym wyrazem twarzy. Już bez słowa sięgam po filiżankę, jednak zamiast herbaty, tak jak zawsze znajduje się w niej mętny, czerwony płyn. Gdyby nie on, moje kłamliwe życie, nie mogłoby przypominać prawdziwego. Nie wahając się, biorę jego łyk. Doskonale wiem, że na zębach pozostają czerwone ślady, ale czym to jest, wobec spełniania woli królowej.

- Nie znudziło cię już to? – to pytanie jest już stałym elementem tej „herbatki”.

- Nie, muszę to robić, aby nie stać się zagrożeniem – moja odpowiedź też jest standardowa, zawsze taka była.

- A może spróbujesz mojej? – kolejne pytanie, królowa nie jest w tym temacie zbyt oryginalna.

- Nie jestem tego godzien, my queen – mówię, dalej pijąc mętny płyn.

- Chciałabym, abyś już nie musiał tu przychodzić w takich sprawach…

- I know, my queen – przerywam jej wypowiedź, po czym dalej kontynuujemy nasz cotygodniowy rytuał. Jak zawsze niezmienny, dla niej od lat, dla mnie od wieków.

                Nie wiem czemu, ale znów czuje się obcy, wśród tych wszystkich krajów. Niby każdy z nich był kiedyś moim przyjacielem, teraz… Coś nie bardzo… Wszyscy zdają się być tak daleko, może to mi się wydaje? Zapewne, jednak ktoś taki jak ja, nie powinien nigdy mieć przyjaciół…

- England! Obiecałeś, że pójdziesz dziś ze mną do McDonald’a! – czemu znów jego głos musi wyrywać mnie z moich rozmyślań?

- America, nie możesz myśleć tylko o sobie – rzucam tylko, wracając myślami na ziemię.

- England! Zawsze tak robisz! – odpowiada ten, czasem mam dość jego dziecinnego zachowania…

- Niech ci będzie… - tylko to mogę mu odpowiedzieć. Inna opcja dla niego nie istnieje, w końcu inaczej nigdy nie da mi spokoju… - To kiedy mamy tam iść? – pytam z grzeczności, nie mogę przecież być dla niego tylko szorstki.

- Teraz, England! – mówi i nie zważając na nic, łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę najbliższej knajpki z fast food’ami. Nawet nie mam zamiaru mu się wyrywać, to nie ma sensu i tak znów złapie moją dłoń, zawsze to robi, a ja zawsze staram się zrozumieć co chce mi przekazać w tym geście. Droga jak zwykle nie jest długa, tak więc szybko jesteśmy na miejscy i  tradycyjnie siadamy na naszym stałym miejscu w rogu, przy samym oknie. Nie wiem czemu, ale w każdej knajpce do której wejdziemy, to miejsce zawsze jest wolne, jakby na nas czekało.

- Idę coś zamówić – mówi, jakby był nieco smutny, po czym oddala się ode mnie.  Czy to powód do smutku? Chyba powinien być szczęśliwy, że nie musi tyle siedzieć z takim potworem jak ja… Kiedy wraca do mnie z pełną tacą jedzenia, uśmiecha się w ten swój dziwnie szczęśliwy sposób, czasem go nie rozumiem…

- Nie krępuj się i jedz, England! – powtarza to chyba z setny raz i jak zawsze przysuwa mi pod nos jakieś świństwo. Chyba do tego przywykłem, niczym do „herbatki” z królową… Teraz już siedzimy w ciszy, on jak zwykle jedząc całą stertę hamburgerów, a ja sącząc colę przez słomkę. Nie lubię jej, zresztą podobnie jest z innymi napojami, nawet z moją ukochaną herbatą. Odkąd moje życie stało się kłamstwem, nie znam ich smaku. Podobnie z potrawami, jedyny jaki znam, to należący do mętnego płynu, który tak znienawidziłem.

- Enffland, czffemu mffie nie sfflufhasz?!

- Słucham cię, America – odpowiadam zaraz i przyglądam mu się z uwagą, dzisiaj wydaje się jakoś wyjątkowo szczęśliwy…

                Nie wiem, dlaczego idąc ulicą, nasze dłonie znów są złączone, nie rozumiem, dlaczego znów daje mu się ciągnąć w nieznane. Jedyne co wiem to to, że dziś wydaje się być bardziej szczęśliwy, bardziej otwarty, jakby czuł, że zrobi coś ważnego.

- England… Możemy porozmawiać? – nagle poważnieje, to nie pasuje do niego, jest na to zbyt dziecinny.

- Ale o czym, America? – pytam z uprzejmości i z ciekawości, chciałbym odkryć o co mu chodzi. Nagle przystajemy, nawet nie zauważyłem, aż zaciągnął mnie do jakiegoś parku, jednak nie czas teraz przyglądać się otoczeniu. Ten w jednej chwili łapie moją drugą dłoń i patrzy w moje oczy. Chyba zaczynam tonąć w jego błękitnych tęczówkach, one nic się nie zmieniły od wtedy, kiedy jeszcze moje życie było prawdą.

- I… I love you - szepcze nagle, a ja… Nie wiem co powiedzieć. Patrzę na niego zaskoczony, teraz staram się zrozumieć to co powiedział. On jednak korzysta z sytuacji i łączy nasze wargi w pocałunku. W tej chwili już nie mam czasu na myślenie, odpycham go bez większego problemu.

- C-co ty robisz?! – krzyczę, nie mogąc racjonalnie myśleć. W tym momencie widzę, jak cała radość nagle znika z tych pięknych tęczówek, niczym mydlana bańka, odchodzi w zapomnienie.

- England… - jego głos jest przepełniony bólem, chyba go zraniłem.

- T-ty… - zaczynam, dalej starając się przemyśleć wszystko. – N-nie… Ja na ciebie nie zasługuje… - tylko to przychodzi mi do głowy, jedyne wyjaśnienie, które może mieć jakiś sens, przynajmniej dla mnie…

- Nie mów tak, England! – krzyczy i bierze mnie w ramiona, przyciska mocno do swojej piersi, jakby chciał, abym został tam na zawsze. – Oczywiście, że na mnie zasługujesz! – mówi, nie odsuwając się nawet o milimetr, jednak teraz też patrzy na mnie tak desperacko…

- A-America… - szepczę cicho, odkąd moje życie stało się kłamstwem, nie miałem nigdy takich problemów… - J-ja… Jestem potworem, nie zasługujesz na kogoś takiego…

- Nie jesteś potworem! – krzyczy ponownie, nawet nie daje mi tego wyjaśnić, w końcu to jego stwierdzenie i musi być prawdą, przecież „Superhero” się nie myli…

- Jestem… - odpowiadam i patrzę w jego oczy, nie mam innego wyjścia… Moje tęczówki stają się szkarłatne, a w ustach pojawiają się ostre kły. – Jestem potworem, który pragnie tylko krwi… Nic innego dla mnie nie jest ważne… - szepczę i dla udowodnienia oblizuję moje kły. Nie chcę, aby ten zmuszał się do życia z kimś takim, jak ja. To chyba go zaskoczyło, widzę w jego oczach strach, ale i niepewność, czyżby się wahał?

- Dam ci tyle, ile zechcesz – mówi nagle i znów łączysz nasze usta w pocałunku. Otwieram szerzej oczy, nie wiem, jak mam na to reagować, jednak… Tym razem go nie odpycham. Zatracam się w tym geście… Jego smak, jeden z niewielu, jaki mogę poczuć… Jest dla mnie nie do opisania, jednak jest zupełnie inny niż tej breji, która pozwala mi żyć, chyba… go pokocham… W końcu ten odrywa się od moich ust i łapie powietrze, tak gwałtownie, tak szybko… Ja nie potrzebuję tego od lat.

- I love you, England – tym razem pewniej to mówi i tylko przyciąga mnie do siebie. Nie odpowiadam na to, nie widzę sensu…

                Znajome skrzypnięcie drzwi, znów towarzyszy mojej wizycie u królowej.

- Czekałam na ciebie, Arthurze – zaczyna, niby jest tak jak zawsze, ale dla mnie jest inaczej. Czyżby stała się jeszcze weselsza? Nie, to chyba cały świat taki się stał.

- Welcome, my queen – odpowiadam z lekkim ukłonem, po czym zajmuję miejsce naprzeciw niej.

- Wszystko jest przygotowane, nie krępuj się – jak doskonale już znam te słowa, nie wiem, jak nam to się jeszcze nie znudziło…

- Podziękuję, my queen – odpowiadam, nawet nie wiem, że uśmiech cały czas gości na mej twarzy.

- A to dlaczego, Arthurze? – słyszę jej zaciekawiony głos, naprawdę nie spodziewała się takiej odpowiedzi, ja chyba jakiś czas temu też nie…

- Znalazłem inne źródło – szepczę i patrzę w stronę wielkich drzwi. Właśnie teraz pojawia się w nich mój nowy żywiciel, nikt inny jak Ameryka.

- Welcome – szepcze z ukłonem, chyba dobrze go tego nauczyłem… Zaraz jest przy moim boku, a jego dłoń najpierw dotyka mego policzka, po czym ląduje na mym ramieniu. Królowa chyba jest tym zaskoczona, jeszcze bardziej, niż mą wcześniejszą wypowiedzią. Jednak zaraz na jej twarzy znów gości poczciwy uśmiech.

- Rozumiem i gratuluje wam obu. – mówi, biorąc swoją filiżankę herbaty i upija jej łyk. – Ale Arthurze, wpadnij jeszcze czasem do mnie na herbatkę

- Oczywiście, my queen.

                Czas jest czymś, czego nie da się zrozumieć, ja też nie mam zamiaru się nad nim rozwodzić. Może dlatego już nawet nie wiem, ile minęło, odkąd Ameryka ze mną zamieszkał?

- England, nie jesteś głodny? – te słowa witają mnie prawie co rano, a wraz z nimi Ameryka, który jak zawsze obejmuje mnie od tyłu i mocno przytula.

- No – odpowiadam krótko, nie odrywając wzroku od czytanej książki. Tak bardzo chciałem ją skończyć w nocy, bo teraz za dnia nie mam na to wcale czasu.

- England… - jak zwykle próbuje zwrócić na siebie uwagę. Niechętnie zamykam książkę i obracam się do niego przodem.

- Yes? – pytam, patrząc w jego oczy, tak jak zawsze nie mogę się od nich oderwać.

- I love you – szepcze, a ja znów czuje to ciepło, które ogarnia moje zastygłe serce, teraz pojawia się ono coraz częściej i częściej.

- I-I love you too… - tylko tyle mogę mu odpowiedzieć, gdyż nasze usta zaraz znów są połączone w słodkim pocałunku. Naprawdę kocham jego smak, jego krew i go całego. Chyba... Moje życie znów stało się prawdą.

---

Jak dawno nie było opowieści! o.O Niestety ta nie należy do tych najciekawszych... Ogółem ostatnio się rozchorowałam i bardzo ciężko było mi skończyć tą opowieść, dlatego wyszła tak jakoś pokracznie... Mimo to, mam nadzieję, że komuś przypadnie do gustu :)